Moje zdanie na temat tego filmu całkowicie pokrywa się z Twoim:)

Nie mogę się z Tobą nie zgodzić Alberino :) - uwielbiam ten film, jest świetny i cała jego zaleta w tym,że "przegadany" . Zawsze chętnie do niego wracam. Pozdrawiam :)

Szkoda tylko, że połowa "przegadania" jest o "d.pie maryni".
Film jest w moim typie, ale mam duży niedosyt. Chyba odpowiednie słowo, które go charakteryzuje (z komentarza @corleone_family) to "film jest miałki". Z resztą też się zgadzam - jest dość przewidywalny. Dodam - schematyczny. Jest problem, to idzie się do psychoanalityka, a nim są wszyscy. "Wszyscy wszystkim" udzielają psychoanalizy. Nieważne, że kogoś nie znamy ani nie ma "papierów' (jeden chyba ma?), ale się wynurzamy. Taki ekshibicjonizm. Nie wiem, nie znam duszy kobiet (któż ją zna? ;-) ), może tak mają? Jak facet impotent (pomijam, że może blefować), to jest "bezpieczny" (a nawet mu kobiety współczują) i można mu wszystko powiedzieć? Sporo w filmie takich zabiegów "psychologizujących", ale na niezbyt wysokim poziomie, niestety.
Nie, doceniam ten film, coś porusza, ale... momentami nie wiedziałem czy to nie aby sarkazm ze strony reżysera. Krótko mówią: szału nie ma.
Być może film jest o tyle ważny, że pokazuje jakiś "punkt zwrotny" w "cywilizacji białego człowieka", bo już niedługo po nim ta część ludzkości zaczęła się mocno "zmieniać". To oczywiście nie jedyny film/dzieło, który o tym traktuje. Historia to pokaże, ale już dziś (po 30 latach) coś widać.

To ciekawe bo mam w 100%.. odmienną opinię. „Dzikość serca” to dla mnie rewelacja, może nie szczytowe osiągnięcie Lyncha ale bardzo wysoki poziom. Za to „Seks, kłamstwa i kasety wideo” zaskoczył mnie negatywnie. Film jest po prostu miałki – jedyna interesująca postać to Ann fantastycznie zagrana przez Andie Macdowell, na niej wszystko się trzyma i tylko dzięki niej ogląda się ten film z pewną przyjemnością. Reszta bohaterów właściwie nie ma podłoża psychologicznego. W szczególności zawiodła mnie postać Grahama, a Spader tak wychwalany wydawał mi się sztuczny. Do tego film jest boleśnie przewidywalny. Od pierwszej sceny z Ann i Grahamem wiadomo, że na końcu – za przeproszeniem – będą się bzykać. Zakończenie filmu jest tak mocno nagięte w stronę rażącego happy endu, że musiał to być zabieg celowy. Nie wiem tylko co było celem.

Wpis dawno temu, ale myślę że obu tym filmom należała się Złota Palma. Ja jednak zdecydowanie wolę kunszt Lyncha i myślę jeden z najważniejszych filmów lat 90-tych- Dzikość Serca

Ad vocem: ciągle słyszę "daj spokój, co się czepiasz, wpis sprzed 8 lat". Zrozumcie, że to forum jest specyficzne i nie ma znaczenia, wpis może być i "sprzed 30 lat" ;-), ale wpisy "historyczne" nie straciły na aktualności (poza przypadkami, że np. archeologia coś odkryła). Po prostu ktoś obejrzał film "w swoim czasie" i chce wyrazić opinię. A forum ciągle "wisi" i ktoś inny, nawet po dłuższym czasie, je wszystkie przeczyta.
"Znam" ten film od 30 lat (w tamtym czasie był nawet chyba "kultowy"), ale mnie do niego nie ciągnęło. "Przewijał" się przez moje życie, ale potem tym bardziej mnie do niego nie ciągnęło. I nadszedł moment ;-)